14.05.2011, godz 19:00

(w ramach Międzynarodowej Nocy Muzeów)

 

Położony na południowo-wschodnich przedmieściach Paryża departament Doliny Marny zainicjował kolekcję sztuki współczesnej w 1982 roku, za cel stawiając sobie wspieranie twórczości oraz propagowanie sztuki współczesnej wśród jak największej liczby odbiorców. W 2005 roku dzięki dotacji powstało muzeum sztuki współczesnej Doliny Marny, Mac/Val, a pierwotna kolekcja uzupełniona została o zbiory wideo. Uważne spojrzenie na tę kolekcję sztuki wideo pozwala ocenić wszystkie jej malarskie wymiary oraz dostrzec, jak pojęcie gatunku uobecnia się tu poprzez obrazy w ruchu.
Wideo pozwala artystom zaangażować się w kwestie historyczne i polityczne, opisując współczesną problematykę tworzącej się na bieżąco historii.

    Z Bottari Truck-Migrateurs (2007) Kimsooja poprzez performance prowadzący ją z Mac/Val do kościoła św. Bernarda w Paryżu przywołuje wygnanie i wykorzenienie oraz ukazuje paradoks istniejący między wartościami republikańskimi a politycznymi decyzjami wymierzonymi w nielegalnych imigrantów.
    Antoinette Ohanessian proponuje nam własną wersję 20 heures (2009), wideo bez obrazu ze zwyczajnym opisem i dźwiękiem dziennika telewizyjnego, historię teraźniejszości i pytanie o nasz odbiór obrazów.

    Ważną rolę w kolekcji wideo Mac/Val ogrywa również portret. Poprzez swoje portrety Ange Leccia pochyla się nad związanym z muzyką fenomenem identyfikacji. Maria Callas (1982) jest hipnotyzującym portretem, złożonym z chwil ciszy uchwyconych podczas koncertu śpiewaczki. So sad (1996) stanowi część portretów nastolatków, młoda dziewczyna śpiewa w nim z playbacku piosenkę Eltona Johna. Cécile Paris odmalowuje uczucia poprzez filmowe portrety: w Luck or love (2004) pewna kobieta płacze, obierając cebulę. Patrząc na jej ból, widz powoli pojmuje, że kobieta ta jest nieszczęśliwie zakochana, a cebula jedynie to ujawnia. W Le mal du pays (2006) artystka filmuje nostalgię mężczyzny słuchającego piosenki o Paryżu na dachu w Nowym Jorku.
Inne wideo z kolekcji przywołują współczesne scenki rodzajowe. W Lakkat (2004) Anri Sala pokazuje nam scenę przedstawiająca lekcję języka wolof z nauczycielem i dwoma uczniami. Lekcja opiera się na powtarzaniu słów oraz na niuansach języka.
W wideo Volta (2003) Stephen Dean filmuje widzów meczu piłki nożnej na brazylijskim stadionie Maracanã w Rio i wykonuje prawdziwą pracę kolorysty, operując tworzonymi przez tłum chromatycznymi wariacjami na pograniczu abstrakcji.

Pejzaż jest kolejnym gatunkiem zgłębianym przez artystów na polu wideo. Dla Venises (1995) Thierry Kuntzel filmuje zapalenie miejskich świateł o zmierzchu. W Dinner time (2005) Alain Bublex „podłącza” widok Houston o zmierzchu. W Terrain ombelliférique (2005) Bertrand Lamarche zabiera nas w wirtualny spacer po ogrodzie parzących roślin. Kolekcja zawiera również wideo eksplorujące portret zwierzęcy, Façade (2006), Tani Mouraud, która poprzez ciąg obrazów z urywanym rytmem ożywia wypchane zwierzęta.
„Wideo historyczne”, „portrety”, „pejzaże” – kolekcja Mac/Val odkrywa przed nami dzieła, które oglądać możemy w ich niezwykle malarskim wymiarze.



Valérie Labayle jest historykiem sztuki specjalizującym się we współczesnej sztuce francuskiej. W latach 1998-2000 pracowała we francuskim Ministerstwie Kultury (Sztuki plastyczne/dział sztuki wizualnej). Wykładała historię sztuki na ESAD (Ecole Supérieure d'Art et de Design) w Reims. Od 2001 roku jest kuratorem w Muzeum Mac/Val, a od 2007 roku zajmuje się programami rezydencjalnymi. To dzięki niej rezydowali tam tacy artyści jak Shilpa Gupta, Kimsooja, Adel Abidin, Pirjetta Brander, Mona Hatoum, Alexei Kallima i Irina Korina.


Projekt zorganizowany przy wsparciu



Tłumaczenie z języka francuskiego: Paulina Tarasewicz