Seans 22 lutego 2018, 19:00

Kuratorka przeglądu: Federica Patti

Centrum Sztuki Współczesnej 1, Gdańsk Dolne Miasto

 

Wydarzenie na Facebooku

 

Program projekcji Bez rozwinięcia, bez zakończenia umożliwia głębokie doświadczenie kryzysu tożsamości, która nie przystaje już do narzuconych z góry ogólnych standardów, pogrąża się w poczuciu bezsilności wywołanym fizyczną i mentalną inercją, panicznym strachem przed porażką i euforią – to stan rozpięty gdzieś pomiędzy tym, co Lovink nazywa „psychopatologią przeciążenia informacyjnego” a mistycznym wyższym poziomem świadomości. Prace wideo artystów reprezentujących różne środowiska, pokolenia i praktyki, zebrane w jeden program przez kuratorkę Federicę Patti, pozwalają zrozumieć, w jaki sposób związki między żywymi istotami a technologią odkrywają przed nami zupełnie bezprecedensowe znaczenia. Andrea Familari, Baden Pailthorpe, Boris Labbé, Diego Zuelli, Emilio Vavarella, Glenn Marshall, Marco Mendeni, Mattia Casalegno i Nicolás Rupcich stworzyli filmy bazujące na różnych technikach narracji – od found footage po przetwarzanie w czasie rzeczywistym. Granice między światem wirtualnym a realnym są tu zachwiane, widz jest elementem drugorzędnym, a kwestie autorstwa poszczególnych prac są nieostre.

Animal Cinema, najnowszy obraz Emilia Vavarellego, składa się z urywków filmów przedstawiających zwierzęta obsługujące kamerę. Tym samym rozpoczyna się podróż, mająca otworzyć nas na post-ludzkie i pozaludzkie scenariusze estetyczne. Głównym bohaterem pracy Nicolasa Rupcicha EDF – Error de formato są z kolei krajobrazy Patagonii w chilijskim parku narodowym Torres del Paine. W miarę jak film rozwija się, obrazy stopniowo są kasowane, zwracając naszą uwagę na niestabilność powierzchni przedstawienia i problematykę cyfrowej reprezentacji w kontekście „ery post-fotografii”, gdy obraz nie ma już odzwierciedlać rzeczywistości, ale staje się jednym ze sposobów jej kreacji.

Knowledge of the Body, audiowizualne dzieło Mattii Casalegno zainspirowane sztuką neoklasycystycznego włoskiego rzeźbiarza Antonio Canovy, bierze na warsztat ideę piękna i błędne przekonanie o wyższości człowieka i maszyny nad naturą. Za pomocą fotogrametrii, techniki używanej w archeologii, części rzeźb Canovy prezentowanych w Muzeum Miejskim w Bassano del Grappa na północy Włoch zostały cyfrowo zeskanowane i poddane dalszej obróbce. Praca Casalegno, przerobiona techniką animacji komputerowej, przedstawia lśniące, futurystyczne części samochodowe przemieszane z częściami rzeźb, podważając i eksplorując związek między estetyką ciała a współczesnością. Dzięki wykorzystaniu platformy do tworzenia wirtualnych światów Marco Mendeni był w stanie opracować rzeczywistość równoległą: artysta dokonuje dekonstrukcji i dezintegracji materii, dążąc do stopniowej zmiany środowiska. r_lightTweakSunlight tworzy ścieżkę środowiskową zrealizowaną przy pomocy silnika Cryengine3, którą Mendeni swobodnie zapełnia fakturami i dziwacznymi prawami fizyki – tego rodzaju poszukiwanie przestrzeni i świata stało się możliwe dzięki technikom komputerowym.

 „Nie ma początku, rozwinięcia ani zakończenia, nie ma sensacyjnej fabuły, morału, przyczyn ani skutków” – to cytat z Rzeźni nr 5 Kurta Vonneguta, który Diego Zuelli wybrał jako motto swojej pracy wideo, a kuratorka – jako tytuł całego programu projekcji. Bez rozwinięcia, bez zakończenia prezentuje zestaw cyfrowych procesów, prac, w których twórcza siła transmutacji za pomocą kodów generatywnych podważa powszechną koncepcję (kreatywnej) świadomości i wykracza poza perspektywę antropocentryczną. „Untitled” Andrei Familariego stara się na nowo opisać magię stworzenia za pomocą metafory, jaką są narodziny nasiona, podróż przez jego życie, atrakcyjny wizualnie proces kwitnienia i przeobrażenia w kwiat. Metamorfozy i ponowne narodziny pod postacią ziarna – nieustannie powtarzający się cykl – odtwarzane są przez ciągi liczb i algorytmów. W pracy przetworzonej przy pomocy kody generatywnego mamy do czynienia ze sztucznym kwitnieniem, z nigdy niekończącym się procesem, w którym zapętlone linearne formy i kolory ulegają ciągłemu tworzeniu i mieszaniu, a kule przeobrażają się w hipnotyzującym wirze płatków, które przyciągają nas, pokazując wszystkie swoje historie i świat. Nasz świat.

Praca Glenna Marshalla Radiohead – Codex powstała z trzech oddzielnych animacji stworzonych przez artystę przy pomocy wygenerowanych przez kod efektów cząsteczkowych: „Particle Man”, „Star Girl” i „Universe Hand”. Praca ta, wynikająca z inspiracji nauką i naturą, medytacją i światem abstrakcji oraz opatrzona filozoficzną narracją powstała przy pomocy kodu generatywnego i innowacyjnych narzędzi oprogramowania. Uwodzicielskie i psychodelicznie zapętlone kadencje, kalejdoskopowe kamuflaże i mimikra w zabawnych pracach Badena Pailthorpe’a „Cadence Series” przekształcają gesty wirtualnych żołnierzy w hipnotyzujący taniec, negocjując związki między działaniami wojennymi a performatywnymi tradycjami i rytuałami instytucji wojskowych. Kyrielle Borisa Labbé – której tytuł po francusku znaczy „długi ciąg bądź nadmiar czegoś" – powstała w wyniku przełożenia prawdziwych obiektów na język wideo-abstrakcji, z wykorzystaniem 285 akwareli, które stopniowo tracą kształt za sprawą zaimprowizowanych ruchów. Podobnie jak Cadence, także i tutaj powtarzalne rytmy i cykle mają hipnotyzujące właściwości, zachęcając wzrok widza do podążania za obrazem i eksplorowania różnych kształtów. Animowane formy rozwijają się w procesie symetrii i abstrakcji, po czym powracają do minimalistycznej estetyki początkowej bieli. Ostatnia z prac, na zasadzie palindromu, została następnie poddana obróbce cyfrowej.

Wszystkie z powyższych filmów zahaczają o koncepcję palingenezy, która dotyka i zapętlenia, i regeneracji – cyklicznej powtarzalności tych samych wydarzeń, ponownego pojawiania się przodków w regularnych odstępach czasu, ciągłego powrotu do życia. I tak przez cały czas. Bez rozwinięcia, bez zakończenia.

 

Podziękowania dla galerii Adiacenze, Gallleriapiù, Sullivan + Strumpf i artystów.

Federica Patti
 

Boris Labbé, Kyrielle (2011)