Filmy wideo Aleki Polis odnoszą się do istniejących form podziału na to, co męskie i kobiece, zakazane i dozwolone, sacrum i profanum. Wynikające z podziału hierarchie artystka dekonstruuje i denaturalizuje. To, co zostało rozdzielone w dyskursie wiedzy i władzy, w dyskursie sztuki, na powrót zostaje zrównane ze sobą, przywrócone wspólnemu użytkowaniu. Artystka stosuje zdefiniowaną przez Judith Butler zasadę „cytowania języka wbrew jego pierwotnej wersji”. Podejmuje grę z symbolami władzy świeckiej i religijnej, których „naukowe” i „święte” podstawy włącza w – poddający je w wątpliwość – dyskurs artystyczny. Filmy Aleki Polis są zazwyczaj finalnym zapisem działań, happeningów, performansów odbywających się w przestrzeni publicznej i w odniesieniu do umieszczonych w niej obiektów definiujących porządek władzy.  Czasami też artystka dokonuje dekonstrukcji społecznej przestrzeni symbolicznej poprzez zastosowanie animacji komputerowej oraz techniki found footage.

Pokaz będzie obejmował, między innymi filmy:

„Stygma” (2005)

„Nieświadome lustrowanie informacji” (2005)

„Hylogenia” (2007)

„Rozpraszanie Prezydenta” (2007)

„O dildowatości moralności” (2011)

„Parkours d’Amour” (2011)

„Lepiej budować pomniki, czy lepiej je okradać?” (2011)

„Drzewo Świadomości” (2011)

Pokazowi będzie towarzyszył komentarz artystki Aleki Polis oraz Agnieszki Żechowskiej – niezależnej kuratorki, teoretyczki sztuki, założycielki Fundacji Supermarket Sztuki, członkini Instytutu Badań nad Więzią i Relacjami Społecznymi „Klinika”.



 „Drzewo świadomości”, tzw. „święty obrazek” towarzyszący wideo „Drzewo Świadomości” (2011)