Górna jest autorką wielkoformatowych fotografii i filmów (wideo lub DVD) często zestawianych razem w przestrzennych instalacjach. Głównym motywem jej prac jest postać kobieca, najczęściej naga. W połączeniu z surowością i prostotą formy daje to pracom Górnej szczególny, rozpoznawalny rys oraz przydomek „feministki”. W rzeczy samej artystkę można zaliczyć do sztuki feministycznej zwłaszcza dekady lat 90. ale z pewnymi ważnymi zastrzeżeniami. Najważniejsze jest to, że Górna zawsze przekracza stereotypy niezależnie od tematu pracy, choćby stylistyczne i ikonograficzne, oraz jej oczywiste zainteresowanie przełamywaniem społecznych konwenansów postrzegania obu płci, nie tylko żeńskiej. To zbliża Górną do sfery polityki, która decyduje o podziale ról społecznych i przypisaniu każdej z nich odrębnych wartości kulturowych czyli ostatecznie decyduje o obowiązującym obrazie „tożsamości”.

 

Formalne prace Górnej wywodzą się ze stylistyki drugiej połowy lat 90., której rozsadnikiem była słynna pracownia rzeźby Grzegorza Kowalskiego na ASP w Warszawie. (Górna przez wiele lat współpracowała z Katarzyną Kozyrą i wiele prac obu artystek zdradza podobieństwa formalne i stylistyczne.) Po roku 2000 fotografie Górnej nieco się zmieniają – pojawia się kolor, bliższe kadry oraz więcej ironii w stosunku do tematów.