ŁAŹNIA 1 2006 - ZBIGNIEW KARKOWSKI
16.06.2006, godz. 18:00
„Teraz mam małe mieszkanie w Tokio, mikser, dobre głośniki, trzy komputery. Budzę się rano, piję kawę i robię muzykę.”
"Nothing is true, everything is permitted"
Występujące w naszej kulturze rozróżnienie na muzykę i hałas oparte jest na formule: muzyka to dźwięki, które lubię, zaś hałas, to dźwięki których nie rozumiem. Tymczasem Karnowski w jednym ze swoich tekstów pisze, że noise jest estetyką, adresowaną dla "healthy human beings", czyli wszystkich, którzy potrafią samodzielnie kierować swoim życiem, w przeciwieństwie do tych, którzy lubią być sterowani. „Gdzie kończy się język, zaczyna się muzyka”. Toteż noise jest najpełniejszym środkiem wyrazu, zawierającym wszystkie dźwięki, nie ograniczając ich zasobu do skali wykorzystywanej w muzyce klasycznej. Karkowskiego interesuje sam dźwięk, a nie praca z jego wysokościami. Odrzuca partytury, gdyż działają one jak filtr i zabijają muzykę, zmysłowość, prawdziwe emocje. Spostrzegając, że „muzyka klasyczna "straciła kontakt z rzeczywistością" i "zapis graficzny stał się ważniejszy niż samo brzmienie muzyki", postuluje odejście od intelektu w sztuce, a tym samym systemu notacji. Najważniejszym parametrem muzyki jest czas rozłożony w rytm, amplitudy i frazy. Dzięki niemu dźwięk dociera nie tylko do zmysłu słuchu, lecz oddzialywuje, albo dziala na cały organizm i muzyka może być spontanicznie odbierana bez wcześniejszego kulturowego przygotowania. Sztuka jest sposobem kreowanie nowych informacji, nowego rodzaju komunikatów. Zaś proces twórczy dla samego artysty jest ciągłym uczeniem się, każdorazowym wchodzeniem w nowe relacje. Progresywność rozmywa tradycyjną estetykę harmonii i piękna. Jak mówi Jacek Skolimowski: „Nagrania Karkowskiego stanowią doskonałą klamrę zjawisk zachodzących we współczesnej muzyce elektronicznej. Z jednej strony mamy do czynienia z wysoko wykształconym muzykiem z akademickim szlifem. Z drugiej – słyszymy indywidualistę, który zafascynowany amatorskimi poszukiwaniami nowych brzmień łamie wpajane mu przez lata zasady. Stale potwierdza on swoją pozycję jednego z ważniejszych wizjonerów muzyki współczesnej.”
Zbigniew Karkowski – kompozytor, improwizator, eksperymentator, muzyk elektroniczny. Powiązany ze sceną, która na nowo definiuje pojęcie eksperymentu i progresywności; artystami, których twórczość dla jednych jest trudnym do zniesienia hałasem, podczas gdy dla samego Karkowskiego stanowi kontynuację dzieła dawnych akademickich mistrzów: Stockhausena, Xenakisa, Cage'a, czy Schaeffera. Studiował kompozycję i sonologię w Polsce, Szwecji, Francji i Holandii. Obecnie mieszka i tworzy w Tokio. Jego konceptualna, czasami agresywna i trudna w odbiorze sztuka doskonale wpasowuje się w rzeczywistość japońską: ultranowoczesną i pełną skrajności. Nieprzejednana i bezkompromisowa.
Odebrał klasyczne wykształcenie od Iannisa Xenakisa, Oliviera Messiaena i Pierre Bouleza. Współtworzył międzynarodowe i międzygatunkowe projekty The Hafler Trio oraz Sensorband (artyści ci wykorzystują systemem śledzący sygnały neuronowe i następnie kodujący je na dane cyfrowe zamieniane następnie na słyszalne dla ucha pasmo). Od lat współpracuje z przedstawicielami sceny noise (m.in. Tetsuo Furudate, Merzbow, Keiji Haino) i współczesnej elektroniki (m.in Jim O'Rourke, John Duncan, Kasper T.Toeplitz, artystami zrzeszonych wokół austriackiej wytwórni Mego: Fennesz, Pita, Rehberg i Bauer, General Magic itd.) oraz gra koncerty solowe. Prowadził liczne odczyty na takich konferencjach jak Contemporary Art & Technology w Australii.
Wybrana dyskografia:
"Choice of Points of Application of Force" (2000), "It" (2000),
"Voltage" Zbigniew Karkowski & Edwin Van Der Heide (2000),
"Consciously Unconscious, Unconsciously Conscious" (2001),
"MAZK [LIVE]" Zbigniew Karkowski & Masami Akita (2001),
"Function Generator" Zbigniew Karkowski & Xopher Davidson (2001),
"Le Deupeupleur" Zbigniew Karkowski & Kasper T. Toeplitz (2002),
"World as Will 2" Zbigniew Karkowski & Tetsuo Furudate (2002),
"Electrostatics" (2003), "Attuning/Attending" (2004),
"An Anthology of Noise & Electronic Music. Third A-chronology.
1952-2004 / Vol. 3" (2004),
"One and Many" - Sub Rosa (2005)
http://neurobot.art.pl/03/wywiady/karkowski/karkowski.html
http://www.erratum.org/karkowski
Koncert zorganizowany we współpracy z audiotong.net
"Nothing is true, everything is permitted"
Występujące w naszej kulturze rozróżnienie na muzykę i hałas oparte jest na formule: muzyka to dźwięki, które lubię, zaś hałas, to dźwięki których nie rozumiem. Tymczasem Karnowski w jednym ze swoich tekstów pisze, że noise jest estetyką, adresowaną dla "healthy human beings", czyli wszystkich, którzy potrafią samodzielnie kierować swoim życiem, w przeciwieństwie do tych, którzy lubią być sterowani. „Gdzie kończy się język, zaczyna się muzyka”. Toteż noise jest najpełniejszym środkiem wyrazu, zawierającym wszystkie dźwięki, nie ograniczając ich zasobu do skali wykorzystywanej w muzyce klasycznej. Karkowskiego interesuje sam dźwięk, a nie praca z jego wysokościami. Odrzuca partytury, gdyż działają one jak filtr i zabijają muzykę, zmysłowość, prawdziwe emocje. Spostrzegając, że „muzyka klasyczna "straciła kontakt z rzeczywistością" i "zapis graficzny stał się ważniejszy niż samo brzmienie muzyki", postuluje odejście od intelektu w sztuce, a tym samym systemu notacji. Najważniejszym parametrem muzyki jest czas rozłożony w rytm, amplitudy i frazy. Dzięki niemu dźwięk dociera nie tylko do zmysłu słuchu, lecz oddzialywuje, albo dziala na cały organizm i muzyka może być spontanicznie odbierana bez wcześniejszego kulturowego przygotowania. Sztuka jest sposobem kreowanie nowych informacji, nowego rodzaju komunikatów. Zaś proces twórczy dla samego artysty jest ciągłym uczeniem się, każdorazowym wchodzeniem w nowe relacje. Progresywność rozmywa tradycyjną estetykę harmonii i piękna. Jak mówi Jacek Skolimowski: „Nagrania Karkowskiego stanowią doskonałą klamrę zjawisk zachodzących we współczesnej muzyce elektronicznej. Z jednej strony mamy do czynienia z wysoko wykształconym muzykiem z akademickim szlifem. Z drugiej – słyszymy indywidualistę, który zafascynowany amatorskimi poszukiwaniami nowych brzmień łamie wpajane mu przez lata zasady. Stale potwierdza on swoją pozycję jednego z ważniejszych wizjonerów muzyki współczesnej.”
Zbigniew Karkowski – kompozytor, improwizator, eksperymentator, muzyk elektroniczny. Powiązany ze sceną, która na nowo definiuje pojęcie eksperymentu i progresywności; artystami, których twórczość dla jednych jest trudnym do zniesienia hałasem, podczas gdy dla samego Karkowskiego stanowi kontynuację dzieła dawnych akademickich mistrzów: Stockhausena, Xenakisa, Cage'a, czy Schaeffera. Studiował kompozycję i sonologię w Polsce, Szwecji, Francji i Holandii. Obecnie mieszka i tworzy w Tokio. Jego konceptualna, czasami agresywna i trudna w odbiorze sztuka doskonale wpasowuje się w rzeczywistość japońską: ultranowoczesną i pełną skrajności. Nieprzejednana i bezkompromisowa.
Odebrał klasyczne wykształcenie od Iannisa Xenakisa, Oliviera Messiaena i Pierre Bouleza. Współtworzył międzynarodowe i międzygatunkowe projekty The Hafler Trio oraz Sensorband (artyści ci wykorzystują systemem śledzący sygnały neuronowe i następnie kodujący je na dane cyfrowe zamieniane następnie na słyszalne dla ucha pasmo). Od lat współpracuje z przedstawicielami sceny noise (m.in. Tetsuo Furudate, Merzbow, Keiji Haino) i współczesnej elektroniki (m.in Jim O'Rourke, John Duncan, Kasper T.Toeplitz, artystami zrzeszonych wokół austriackiej wytwórni Mego: Fennesz, Pita, Rehberg i Bauer, General Magic itd.) oraz gra koncerty solowe. Prowadził liczne odczyty na takich konferencjach jak Contemporary Art & Technology w Australii.
Wybrana dyskografia:
"Choice of Points of Application of Force" (2000), "It" (2000),
"Voltage" Zbigniew Karkowski & Edwin Van Der Heide (2000),
"Consciously Unconscious, Unconsciously Conscious" (2001),
"MAZK [LIVE]" Zbigniew Karkowski & Masami Akita (2001),
"Function Generator" Zbigniew Karkowski & Xopher Davidson (2001),
"Le Deupeupleur" Zbigniew Karkowski & Kasper T. Toeplitz (2002),
"World as Will 2" Zbigniew Karkowski & Tetsuo Furudate (2002),
"Electrostatics" (2003), "Attuning/Attending" (2004),
"An Anthology of Noise & Electronic Music. Third A-chronology.
1952-2004 / Vol. 3" (2004),
"One and Many" - Sub Rosa (2005)
http://neurobot.art.pl/03/wywiady/karkowski/karkowski.html
http://www.erratum.org/karkowski
Koncert zorganizowany we współpracy z audiotong.net
BIP